"Bunt Harrego" czyli część pierwsza część z cyklu

Feniks

Kolejne dni u Potterów przebiegł spokojnie ( czy to w ogóle możliwe?!). James spędzał więcej czasu w domu, przez co Harry miał się w końcu z kim bawić. Lily zaproponowała matce Franka, żeby Neville spędził u nich weekend, ale okazało się to niemożliwe.
James i Lily siedzieli na schodach ganku i patrzyli, jak Harry huśta się na ogrodowej huśtawce. Potterowie nie pozwalali wychodzić synowi samemu z domu – był za mały, a Śmierciożercy byli gotowi na wszystko, żeby tylko chłopca złapać.
- Wujek! – krzyknął Harry i pobiegł w stronę furtki, przed którą pojawił się Syriusz.
Black wziął Harry’ego na ręce, a potem podszedł do Jamesa i Lily.
- Moglibyście chociaż pokazać, że jestem tu mile widziany – powiedział Syriusz siadając obok nich na schodach.
- Jesteś, jesteś – zapewniła go Lily, kładąc mężowi głowę na ramieniu.
- Właśnie widzę – mruknął Syriusz. – Nawet herbaty nie zaproponowaliście.
- Chcesz herbaty? – zapytał sennie James.
- Nie, dziękuję – odparł Syriusz.
- Wujku, pokazać ci mój rysunek? – zapytał Harry.
- Tak, Harry – Syriusz zmierzwił mu włosy, a chłopiec pobiegł do domu. Nie wiadomo dlaczego, ale James i Lily zaczęli chichotać.
- Co jest? – zapytał Syriusz.
- Zaraz zobaczysz – powiedział James, a Harry wbiegł na schody.
- Masz wuju – Harry podał Blackowi rysunek. Syriusz spojrzał na niego… żeby zobaczyć, co na nim jest musiał go przerzucić trzy razy o 360 stopni.
- Śliczny stolik – pochwalił w końcu Harry’ego.
- To nie stolik – powiedział chłopiec. – To kotek.
Ramiona Jamesa zaczęły się trząść z tłumionego śmiechu.
- Kotek! – zawołał Syriusz. – No tak, oczywiście!
- Nie wygląda, jak kotek – zauważył smutno Harry.
- Wygląda, Harry! – zapewnił go Syriusz. – Ja po prostu oślepłem na starość.
- Tata też? – zapytał Harry, spoglądając na Syriusza – Tata powiedział, że to szafka na buty! – teraz w jego oczach pojawiły się łzy. – Tylko mama wiedziała, że to kotek!
- Oj, synku – Lily przyciągnęła do siebie chlipiącego Harry’ego i przytuliła.
- Przestań płakać – upomniał James syna.
Harry i Lily spojrzeli na Jima.
- Nie możesz płakać za każdym razem, kiedy coś ci nie wychodzi – powiedział James, patrząc na Harry’ego.
- Przestań! – powiedziała Lily. – To tylko dziecko!
- Dziecko dzieckiem, ale nie powinien płakać o byle co – odpowiedział James.
- Chodź Harry – powiedziała Lily, biorąc syna za rękę i rzucając Jamesowi zabójcze spojrzenie – Poczytamy bajki.
Kiedy Lily i Harry zniknęli w domu przez chwilę ani James, ani Syriusz nic nie mówili.
- Nie uważasz, że jesteś zbyt surowy? – zapytał w końcu Black. – Lily ma rację. Harry to tylko małe dziecko.
- Może i jest małym dzieckiem, ale nie pozwolę, żeby Lily zrobiła z niego maminsynka.
- Ale…
- Będziesz miał własne, wtedy będziesz chował po swojemu – uciął dyskusję James. Syriusz tylko westchnął i pokręcił głową.
- A co u Ariel? – zapytał James. – Może w końcu byś nas przedstawił?
- Właśnie po to przyszedłem – powiedział Syriusz. – Wpadnijcie do nas jutro, dobrze?
- Dobrze – odparł James. – Chodź do środka – dodał. – Opowiedz o wszystkim Lily, bo spać mi nie da.
Lily siedziała w salonie z Harrym na ich ulubionym fotelu. Kiedy James i Syriusz weszli do domu Harry spojrzał niepewnie na ojca.
- Pójdziesz się pobawić? - zapytał James, biorąc Harry'ego z kolan matki.
- Sam? - zapytał cicho Harry.
- Na razie tak. Potem się razem pobawimy.
- A nie możemy iść teraz nad rzekę? - zapytał Harry.
Nieopodal Doliny Godrika płynęła rzeka. W niektórych miejscach była dość niebezpieczna - prąd wody był rwący, a sama rzeka głęboka.
- Teraz nie - odpowiedział James, stawiając Harry'ego na dywanie. - Pójdziemy pod wieczór, dobrze?
- Ja chcę teraz! - powiedział Harry.
- Harry... - zaczął James.
- Ale ja chcę iść teraz!
James spojrzał na syna bez cienia uśmiechu, a Harry poczuł, że tym razem przesadził.
- Powiedziałem, że pójdziemy później.
- Ale...
- Wystarczy, Harry - upomniała go Lily, widząc, że James zaczyna tracić cierpliwość. - Pójdziemy później. Weź sobie kredki i porysuj, dobrze?
Harry nic nie odpowiedział tylko odwrócił się na pięcie i wyszedł z salonu, wspierany uśmiechem Syriusza. ,,Nie będę robił, co im się podoba!" buntował się Harry w duchu. ,,Pójdę sobie sam nad rzekę". Chłopiec wyczekał moment, aż rodzice będą zbyt zajęci rozmową z wujkiem i poszedł do przedpokoju. Nacisnął powoli klamkę i otworzył drzwi. Kiedy był już na podwórku, jego zapał jeszcze się zwiększył - pierwszy raz był na dworze bez opieki rodziców!
Przez jego małą główkę nawet nie przeszła myśl, że jak ojciec się o tym dowie, to będzie wściekły...

Lexy

Będę szczera: pomysł fajny, za dużo dialogów, za mało opisów. Mogłaś przedstawić jak wygląda ich dom. Zamiast od razu 'Przyszedł wujek!' mogłaś wstawić, że na teren domu państwa Potterów wszedł mężczyzna o długich/krótkich włosach, z zadartym/haczykowatym nosem i niebieskimi oczami. Zabawię się w panią profesor i Ci postawie Z

Pozdro,

Lexy

Draco

naprawde fajowo!!!! "D

Snopy

Ja tez uwazam ze swietne Very Happy

Gdybym miała dawac ocene to bylo by P
( do W sie jeszcze nie rozkręciło ) Very Happy